|
ΧΑΡΗΣ ΒΡΟΝΤΟΣ "Ιδανικοί αυτόχειρες" και άλλα Λιμπρέτα
EPN 1153
ISBN 978-9-607-55483-3
Σελίδες: 96
Μέγεθος: 148 x 210 mm Πρόλογος Τα λιμπρέτα που ακολουθούν γράφτηκαν ενόσω συνέβαιναν έξω και μέσα μου θεμελιακές ανατροπές. Οι αποφάσεις μου πραγματοποιήθηκαν εν θερμώ. Στην κρίση που μας συντάραξε, πλήρωσα κι εγώ το μερίδιό μου: έχασα τη δουλειά μου, χτυπήθηκε η υγεία μου και αναγκάστηκα νʼ αλλάξω στόχους στη μουσική, κυρίως στη όπερα. Τίποτα πια, εκτός απʼ την υγεία μου ελπίζω, δεν θα είναι όπως πριν.
Ο ξέφρενος λαϊκισμός καταστρέφει χωρίς αντιστάσεις πολλούς μουσικούς θεσμούς: Μέγαρα Μουσικής, ορχήστρες, φεστιβάλ, Τρίτο Πρόγραμμα... Σχέδια μιας ζωής ακυρώνονται. Είναι αδύνατον πια να συνεχίσω να γράφω μεγάλες όπερες, όπως έκανα απʼ το 1986 με τους «Δαιμονισμένους», τον «Αλκιβιάδη» και τη «Δίκη». Σήμερα κανείς δεν ενδιαφέρεται ή δεν μπορεί να τις παρουσιάσει. Ούτε υπάρχουν χορηγοί που θα βοηθήσουν να τυπωθεί το μουσικό υλικό (πάρτες, σπαρτίτο) ή να βελτιωθεί η παραγωγή.
Τώρα μόνο μικρά έργα. Όσο γίνεται λιγότεροι συντελεστές. Με ελάχιστα έξοδα, για χώρους με στοιχειώδη εξοπλισμό.
«Μπορείς»; Ρώτησα τον εαυτό μου. Κι αφού προβληματίστηκα για καιρό, απάντησα «ναι» και άρχισα την... αφαίρεση. Διστακτικά στην αρχή, το 2003, με το «Ρέκβιεμ Αχμάτοβα» (μονόπρακτη όπερα) και στη συνέχεια το 2008, όταν ξεκίνησα να γράφω τους «Ιδανικούς Αυτόχειρες» (το λιμπρέτο πρώτα, στο μέσον της κρίσης). Έτσι η μεγάλη ορχήστρα έγινε ορχήστρα δωματίου, οι ρόλοι περιορίστηκαν, όσο ήταν δυνατόν (από 24 σε 14), το ίδιο και η διάρκεια, για να λιγοστέψουν όλʼ αυτά στη συνέχεια ακόμα περισσότερο και η όπερα δωματίου να γίνει όπερα τσέπης: έφτιαξα τρία έργα που διαρκούν δεκαπέντε περίπου λεπτά το καθένα, για δύο τραγουδιστές και τρεις μουσικούς: «Το ατύχημα», «Η καριέρα» το 2011 και «Η παγίδα» το 2012.
Μέχρι τώρα κανένα δεν έχει παρουσιαστεί. Έτσι η εκτύπωση των λιμπρέτων σε βιβλίο, κάτι που γίνεται σπάνια, ακόμη και διεθνώς, είναι μια ευχάριστη πρόγευση για μένα.
Αργότερα ίσως μπορέσω να κρίνω αν έκανα καλά. Αν ήμουν ικανός δηλαδή να χειριστώ τη μικρή φόρμα. Όταν όμως δεν αντέχεις να ξαναπεράσεις τα βάσανα που έζησες για χρόνια, την κόλαση που είναι η προσπάθεια νʼ ανεβάσεις μια τρίωρη όπερα, να συναναστραφείς χαλασμένους ανθρώπους (ακόμα είμαι στα Δικαστήρια με το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών για την όπερά μου «Αλκιβιάδης» που ενώ μου την παράγγειλε, στη συνέχεια έκανε πίσω και οι ιθύνοντες μου ζήτησαν να παρουσιαστεί ως καντάτα, σε συναυλιακή μορφή, πράγμα που φυσικά δεν δέχτηκα), να μένεις άγρυπνος από την αγωνία και στο τέλος να μαζεύεις στα συρτάρια σου χιλιάδες σελίδες, χωρίς την ελπίδα να τις ακούσεις και να διαπιστώσεις αν έγραψες τελικά αυτό που ήθελες. Όχι! Δεν άντεχα άλλο!
Σιωπή και άρνηση. Ένας εφιάλτης. Σʼ αυτό το κλίμα γράφτηκαν τούτα τα κομμάτια. Αναζητώντας επιβίωση. Κόντρα στην άρνηση των δημόσιων θεσμών, αλλά και των δήθεν προοδευτικών ιδιωτικών ιδρυμάτων της μόδας που «Σ»τεγάζουν κυρίως τα ψώνια, πολλά εκ των οποίων πληρώνουν βέβαια για να παρουσιάζουν τις «φαγούρες», τους ερασιτεχνισμούς και τʼ αναμασήματα ξεπερασμένων πειραματικών εμμονών, πασπαλισμένων με βαρύγδουπες «θεωρίες».
Κόντρα λοιπόν στα Υπουργεία Πολιτισμού, τα κρατικά ιδρύματα μα και την, χωρίς αξίες και όραμα, ιδιωτική πρωτοβουλία. Μόνο με την αλήθεια! Όσο μπορώ! Φλεβάρης 2013
Χάρης Βρόντος
|
