|
Ιωσήφ Ντουμπόβσκυ - Σεργκέι Εβσέεβ - Ίγκορ Σποσόμπιν - Βλαντίμιρ Σοκολόβ
Επιμέλεια-Μετάφραση: Γιώργος Π. Πλουμπίδης
4η ΕΚΔΟΣΗ (2021)
ΕΡΝ 83
ISBN 978-960-7554-06-2
Σελίδες: 542
Μέγεθος! 170 x 240 mm
ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ
(ΕΛΛΗΝΙΚΗ) ΕΚΔΟΣΗ
Είκοσι δύο χρόνια μετά την πρώτη έκδοση στα ελληνικά του ρωσικού Εγχειριδίου Αρμονίας των Ντουμπόβσκυ, Εβσέεβ, Σποσόμπιν και Σοκολόβ, προχωράμε στην τέταρτη έκδοση με ορισμένες αλλαγές και διαφοροποιήσεις, τόσο στο καθαρά τεχνικό σκέλος του βιβλίου (στο μέγεθος γραμματοσειράς, στη σελιδοποίηση), όσο και στο κείμενο, με περιορισμένης έκτασης προσθήκες, με αναδιατύπωση του κειμένου όπου αυτό κρίθηκε αναγκαίο, με αλλαγή ξενόφερτων λέξεων με ελληνικές (π.χ. αντικαταστήσαμε τη λέξη πλάνο με την λέξη σχέδιο, το λατινικό opus (op.) με τη λέξη έργο), αλλά και στην απόδοση των κύριων ονομάτων, αντικαθιστώντας το γράμμα φ με το β, όπως εξ άλλου γράφονται τα ονόματα στη ρωσική γλώσσα με βάση το κυριλλικό αλφάβητο. Αντικαταστήσαμε π.χ. το Τσαϊκόφσκι με το Τσαϊκόβσκυ, το Ραχμάνινοφ με το Ραχμάνινοβ.
Στη δεύτερη ελληνική έκδοση του ανά χείρας βιβλίου προστέθηκε η Επεξήγηση Σημειογραφίας, η οποία τώρα εμπλουτίζεται περαιτέρω, ενώ εισάγεται για πρώτη φορά το Ευρετήριο Κύριων Ονομάτων.
Επίσης, σε σχέση με αποσπάσματα από έργα (π.χ. σονάτες, συμφωνίες, όπερες) συνθετών από τη μουσική φιλολογία, που εκτίθενται είτε ως μουσικά παραδείγματα είτε γίνεται αναφορά σε αυτά στο κείμενο του βιβλίου, παραθέτουμε πρόσθετα στοιχεία και πληροφορίες που αφορούν είτε τον αριθμό και την τονικότητα των έργων (π.χ. Λούντβιχ βαν Μπετόβεν Σονάτα για πιάνο αρ. 4 σε Μι ύφεση μείζονα), είτε τον κύκλο στον οποίο αυτά περιέχονται (π.χ. Έντβαρντ Γκρηγκ Λυρικά κομμάτια), είτε τον αριθμό καταλόγου όπου αυτός υπάρχει (π.χ. Πιότρ Ιλίτς Τσαϊκόβσκυ Οι εποχές έργο 37 bis).
Θεωρώ ότι το Εγχειρίδιο Αρμονίας θα ήταν ίσως ορθότερο να ονομάζεται ή έστω να φέρει τον υπότιτλο Λειτουργική Αρμονία ή Λειτουργική Θεωρία (στα γερμανικά Funktionstheorie, στα αγγλικά functional harmony, στα ρωσικά функциональная теория), γιατί ασχολείται με τη σχέση ή την αλληλεξάρτηση ενός φθόγγου ή μιας συγχορδίας με άλλους φθόγγους ή συγχορδίες του δεδομένου τρόπου.
Τη λειτουργική θεωρία εισήγαγε το 1893 με το έργο του Vereinfachte Harmonielehre (Απλοποιημένη Αρμονία) ο Γερμανός μουσικολόγος Ούγκο Ρίμαν (Hugo Riemann, 1849-1919). Τον όρο λειτουργική αρμονία, λειτουργική θεωρία χρησιμοποίησαν στη συνέχεια και οι Χέρμαν Γκράμπνερ (Hermann Grabner) το 1923 και το 1944, Βίλχελμ Μάλερ (Wilhelm Maler) το 1931 και Ντίτερ ντε λα Μότε (Diether de la Motte) το 1981.
|
