|
ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΩΡΑΪΤΗΣ - Νάνι, γέλιο μου και φως μου, άσπρο γιασεμί του κόσμου
17 σύγχρονα νανουρίσματα [Φωνή και Ορχήστρα] EPN 1075
ISMN 979-0-69151-220-3 Σελίδες: 102
Μέγεθος: 210 x 297 mm
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
1. Έλα ύπνε πάρʼ το πέρα
2. Κούνια, κούνιε το παιδί
3. Κοιμήσου και σου φέρνω ʼγώ
4. Κοιμάτʼ ο ήλιος ο καλός
5. Κάμε νανά να κοιμηθείς
6. Κοιμάτʼ ο (γ)ιόκας μου
7. Κοιμήσου στα τραντάφυλλα
8. Σιγανά κι αγάλι-αγάλι
9. Κοιμήσου που να σε χαρεί
10. Νάνι του που να το χαρώ
11. Κυρά μου συ θαλασσινή
12. Κοιμήσου εσύ με το φιλί
13. Έχει ο Μάης ομορφιές
14. Ο ύπνος το παρακαλεί
15. Καταμεσιός στη θάλασσα
16. Κοιμήσου και χαρίζω σου
17. Αν μου το πάρεις ύπνε μου
Ίσως μια γυναίκα που έγινε μάνα να μπορούσε να μας μιλήσει πιο ουσιαστικά για το θέμα -αν και τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον αυτή είναι η μόνη που δεν θα μπορούσε να το κάνει, γιατί μιλά με περισσότερο φως όποιος ζει στο σκοτάδι.
Για μένα, αλλά και για αρκετούς άλλους -που γνωρίζω να πίνουν νερό απʼ την ίδια πηγή- τα μόνα τραγούδια που θα είχαν δικαίωμα να αξιώσουν τον χαρακτηρισμό ερωτικά, είναι τα νανουρίσματα. Κανένα υπονοούμενο, ούτε στα λόγια, ούτε στη μελωδική γραμμή που δεν είναι τίποτε άλλο από την ανεπαίσθητη και γνώριμη της ζωής ανάσα. Η μελωδία, απλώς, συνανασαίνει με το μωράκι, για να μην πω ότι είναι η ανάσα του γραμμένη σε νότες. Δεν έχει σχήμα, ούτε και σώμα· σαν τον έρωτα.
Τα λόγια, είναι λόγια τυφλού, που δεν είδε ποτέ το φως, τʼ άστρι, το νιο φεγγάρι· γιʼ αυτό και τα μεγεθύνει. Που δεν γνωρίζει το χρώμα των γιασεμιών και της λεμονιάς· γιʼ αυτό δανείζεται τη μυρωδιά τους. Η αλήθεια της ζωής λέγεται σχεδόν με παραμύθια· όπως στον έρωτα. Γιατί δεν αντέχεται.
Ανυπαρξία πραγματικού ρυθμού· μόνον ο παντοτινός, ο συμπαντικός. Τόσο απαραίτητος που δεν τον προσέχεις καν. Το γαλάζιο έχει υποχρέωση να συζήσει με τη θάλασσα, κι άντε να το αλλάξεις.
Τα νανουρίσματα δεν είναι έκφραση του συναισθηματικού κόσμου της μάνας. Είναι η ηχώ μιας άλλης ζωής, η ηχώ του μωβ -τυχαία άραγε το σώμα των στίχων στα παραδοσιακά νανουρίσματα, με μικροπαραλλαγές, είναι ίδιο μʼ αυτό των μοιρολογιών; Είναι το «σου τραγουδώ για να ζήσεις να με συνεχίσεις», το «σʼ αγγίζω για να δώσω νόημα στα πόδια μου».
Τι μένει; Η μονοτονία των ιαμβικών δεκαπεντασύλλαβων, οι μυρουδιές και το θαύμα: νʼ αποχωρήσεις φιλημένος και σιωπηλός.
Θανάσης Μωραΐτης
Πλάκα, Μάρτιος 2009
|
